نه مجنونم

چنان در قید مهرت پایبندم
که گویی آهوی سر در کمندم

گهی بر درد بی درمان بگریم
گهی بر حال بی سامان بخندم

نه مجنونم که دل بردارم از دوست
مده گر عاقلی بیهوده پندم